Predstava “Očevi i oci” Narodnog pozorišta u Beogradu prema istoimenom romanu Slobodana Selenića najbolja je predstava 69. Sterijinog pozorja. Donela je sledeće nagrade: za najbolju režiju Veljku Mićunoviću, Neveni Glušici za originalnu scensku muziku, Kati Đarmati za dramatizaciju, a Ljiljani Mrkić Popović za scenski govor.
“Naši očevi i oci – naše nasleđe duhovno, intelektualno, ideološko – ono sa čim neminovno živimo do danas. Ili smo prisiljeni da živimo. U nemogućnosti otklona, zarad neprestanog iskopavanja i prekopavanja istorije, očevi i oci, obitavaju oko nas neprestano – podsećaju, progone, nadziru i opominju. Iz krhotina sećanja Stevana Medakovića gledaju nas naše raspolućenosti, ugrožene intime, porodični raskoli i otuđivanja. Ukazuje se i na jedno suštinsko nerazumevanje različitosti, pa bilo ono na nivou bazičnog po nacionalnosti ili po pitanju puko ideološkog. Dok se, ujedno, ispostavljaju očiglednima naši unutrašnji egzili, bolne zarobljenosti i osećanje krivice koje teglimo do dana današnjeg – rekao je reditelj Veljko Mićunović.
U svojoj kritici Marina Milivojević Mađarev dodaje da, kada je objavljen 1985. godine, roman Očevi i oci Slobodana Selenića zastupao je radikalne ideje koje su odražavale novo samorazumevanje beogradskog intelektualnog kruga.
– Selenić istoriju beogradske građanske porodice posmatra kroz istoriju srpskog naroda a ne jugoslovenskih naroda. Za njega je porodica Medaković žrtva i fašizma i komunizma, čak više komunizma nego fašizma, koji nije produkt klasne borbe već podela u srpskom društvu. Ovakve ideje danas (pro)levičarski orijentisani intelektualci osuđuju kriveći ih za sve naše nedaće, ali smatramo da Selenićeve ideje o srpskom društvu i porodici treba posmatrati u kontekstu u kome su nastale – navela je Milivojević Mađarev (Vreme, 26. april 2023).
